Wat is Roestvrij Staal?
Roestvrij staal is een verbeterde versie van staal, dat een legering is van ijzer en koolstof. Variabel roestvrij staal bevat chroom om het staal te beschermen tegen corrosie. Wanneer chroom aan staal wordt toegevoegd, maakt het een zeer dun beschermend laagje dat chroomoxide wordt genoemd en voorkomt dat het metaal gaat roesten. Het staal moet ten minste 10,5 procent chroom bevatten en ten hoogste 1,2 procent koolstof om roestvrij staal te vormen. Afhankelijk van het gebruiksgebied van het staal, kan het 10 tot 30 procent chroom bevatten. Ook kunnen andere metalen aan roestvrij staal worden toegevoegd, zoals nikkel en molybdeen, wat de corrosiebestendigheid verhoogt.
Soorten Roestvrij Staal
Er zijn veel verschillende soorten roestvrij staal, maar we kunnen ze in vijf hoofdgroepen indelen.
Ferritisch: Dit type roestvrij staal bevat chroom tussen 10,5 en 27 procent en weinig koolstof: minder dan 0,5 procent. Het kan bij kamertemperatuur worden gevormd en biedt een gemiddelde corrosiebestendigheid. Het heeft ook een magnetische eigenschap. Het wordt vooral gebruikt in wasmachines, keukenapparatuur, warmwatertanks, autoframes en uitlaten…
Austenitisch: Wanneer nikkel aan roestvrij staal wordt toegevoegd, wordt het austenitisch. Dit is het meest gebruikte type onder de andere. Het kan gemakkelijker worden gevormd dan ferritisch staal en heeft geen magnetische eigenschap. Maar als koudvervormen wordt toegepast, kan het een klein beetje magnetisch zijn. Het wordt over het algemeen gebruikt in industriële pijpleidingen, huishoudelijke artikelen, machine- en productie-industrie, vaartuigen en architectuur.
Duplex: Dit soort roestvast staal heeft zowel ferritische als austenitische eigenschappen. Daarom is het resistent, flexibel en sterk. Het kan gemakkelijk worden gelast en gevormd. Over het algemeen wordt het gebruikt in de scheepsbouw, petrochemische industrie, papierindustrie, en wisselaars.
Martensitisch: Wanneer water aan austenitisch roestvast staal wordt gegeven bij hoge temperatuur wordt het martensitisch. Martensitisch staal is stevig maar breekbaar. De broosheid kan worden verminderd door een warmtebehandeling uit te voeren en zo kan het staal flexibeler worden. Dit type roestvrij staal wordt gebruikt in messen, chirurgische apparatuur, en turbineschoepen.
Precipitatieharden: Het vertoont zowel martensitische als austenitische kenmerken en wordt sterker gemaakt door toevoeging van andere metalen zoals aluminium, koper, molybdeen, niobium.
Wat is Lassen?
Welding is an operation that usually combines two or more surfaces. However, it is also used in wood and Lassen is een bewerking die gewoonlijk twee of meer oppervlakken verbindt. Het wordt echter ook gebruikt in hout en thermoplastische kunststoffen, maar het meest voorkomend is het gebruik in metalen. Lasbewerkingen worden onderverdeeld in twee hoofdgroepen: smeltlassen en lassen in vaste toestand. Bij het smeltlassen worden het moedermetaal en het toevoegmetaal beide gesmolten, maar bij het lassen in vaste toestand smelt het moedermetaal niet of slechts voor een klein deel en dit soort laswerk wordt bij een lagere temperatuur dan bij het smeltlassen uitgevoerd. Bij het lassen kunnen tal van methoden worden gebruikt, zoals warmte, druk, elektriciteit, wrijving, ultrasoon geluid of laser. Het kan in de open lucht en ook in water worden toegepast. Bovendien is lassen een werk dat gevaarlijk kan zijn als de persoon die ermee werkt zich niet aan de voorzorgsmaatregelen houdt. Er kunnen zich tal van gevaarlijke situaties voordoen, zoals elektrische schokken, blootstelling aan straling en inademing van schadelijke gassen.
Hoe Kiest u de Juiste Lasmethode?
Het lasprocédé dat zal worden toegepast verandert naar gelang van het soort metaal en de afmetingen van de oppervlakken. Voor sommige metalen is smeltlassen het beste en voor anderen is lassen in vaste toestand ideaal. Bij kleine voorwerpen is smeltlassen gebruikelijk, en voor grote oppervlakken is lassen in vaste toestand gemakkelijker. U kunt ook onze blogpost “6 methodes voor het lassen van roestvrij staal” bekijken.
De lasmethodes die bij staal worden gebruikt
Bij het lassen van staal worden over het algemeen twee methoden gebruikt. De ene is het lassen met een inert gas, een vorm van smeltlassen. De noodzakelijke warmte voor deze methode wordt geleverd door een brander en brandbare gassen die samen worden gebruikt. Het brander gas is over het algemeen zuurstof, en het brandbare gas kan waterstof, acetyleen, brandstof, methaan, propaan of luchtgas zijn. Het meest gebruikte brandbare gas is acetyleen omdat zijn vlamtemperatuur hoger is en de ontsteking sneller is dan bij de andere gassen. De weerstand van de oppervlakken die met dit soort lassen worden gemaakt is niet erg goed, daarom wordt het over het algemeen gebruikt bij reparatie- en vulwerkzaamheden
De andere manier van lassen in staal, is het elektrisch booglassen, dat een vorm van lassen in vaste toestand is. De benodigde energie wordt geleverd door de lasmachine. Deze methode wordt meestal gebruikt in staalconstructies en kent drie subgroepen. Het eerste type is het elektrodelassen. De elektrische stroom wordt verkregen van de lasmachine en overgebracht op tangen, elektroden en een werkstuk. De elektrode geeft de lasstukken aan het moedermetaal. Deze lasmethode wordt gebruikt bij metalen dikker dan 1,2 mm en bij brede stukken. De tweede is het ondergedompeld booglassen. In wezen is het ook elektrodelassen, maar het enige verschil is dat er poeder wordt gegoten tijdens het lassen. Zo beschermt het poeder het lasstuk tegen de schadelijke invloeden van de lucht en vermindert het energieverbruik. Ondergedompeld booglassen geeft een zeer sterke weerstand en kan worden toegepast tussen de dikte van 1,2 tot 300 mm. De derde soort is het lassen met inert gas. Het werkt op dezelfde manier als het elektrodelassen, maar met een speciaal gas dat het werkstuk en de elektrode beschermt. Het voordeel van deze manier van lassen is dat het in elke positie en elk aspect kan worden gebruikt.
LASDEFECTEN
De persoon die het laswerk zal verrichten, moet voldoende kennis hebben en de regels in acht nemen. Anders kunnen er enkele defecten in lasoppervlakken zijn. De meest voorkomende zijn deze:
Spetteren
Het lasstuk kan na de bewerking luchtbellen vertonen als het oppervlak niet schoon genoeg is, de elektrische fluxdichtheid te hoog is of de boog langer is dan nodig.
Poreusheid
Soms kan poreusheid ontstaan door het werken met vochtige elektroden, te snel werken, een vuil oppervlak, snel drogen, of gebrek aan gasbescherming.
Gebrek aan versmelting
Een van de defecten van het lassen is het gebrek aan versmelting als gevolg van slakinsluitsels, verkeerde selectie van de lasbocht, snel lassen, onvoldoende elektrische flux en spanning. Samenvattend, het verbinden van metalen kan niet sterk genoeg zijn wegens ontoereikend smelten.
Onvolledige penetratie
Dit defect is een gevolg van het niet smelten van het metaal over de volle dikte. Dit kan het gevolg zijn van een hoge elektrische flux, snel lassen, het openen van een ongeschikte lasbocht en het maken van een zigzagbeweging met de elektroden. Onvolledige inbranding vermindert de permanente weerstand. Als er kracht wordt gebruikt bij het lassen, kan deze op de lasnaad neerkomen.
Scheuren
Scheuren kunnen verschijnen op het laswerk als gevolg van een verkeerde vullingsmetaalselectie, de vulstof en het moedermetaal die te veel fosfor en zwavel bevatten, de verkeerde opening van de lasbocht, sneldrogend en de vochtigheid van het oppervlak.
Overloop van lasnaad
Dit is een fout dat de lasnaad zich ophoopt aan het oppervlak. Er is geen echte verbinding tussen deze plekken en het moedermetaal. Dit defect is het gevolg van verkeerde handbewegingen, de elektrode in de verkeerde positie te houden, en het gebruik van te grote elektroden.
Bij elke soort laswerk hangt de kwaliteit van het laswerk af van de persoon die het uitvoert. Hij moet over voldoende handvaardigheid beschikken, de juiste apparatuur kiezen en de bewerking op tijd uitvoeren.
